Küçük radyosu tahta masanın üstünde her zamanki yerini almıştı. Selda Bağcan’ın sesi kulaklarından gönlüne serin bir rüzgâr gibi esiyordu. Deniz karşısında, yaşanmışlıkları ise kalbindeydi. Doğduğu, büyüdüğü, yaşlandığı yerdi Sami amcanın burası.
Gösterişten uzak, samimi bir ortam olan Foça’nın Gencelli sahil kasabasında oturuyordu.
Akşam üzeri olduğunda vazgeçilmezi olan radyosunu alıp herkesin buluşma noktası olan sahildeki kafeye giderdi.
Nedenleri, niçinleri, pişmanlıkları, kahkahaları, gözyaşları terazi kefesinde bir iner bir binerdi.
Deniz onun hem yoldaşı hem sırdaşıydı. Gün batımında şekersiz kahvesi gelirdi önüne, içtikten sonra mutlaka kapatırdı fincanı, çocukken anneannesi komşulara fal bakar ona da “Hadi oğlum, sen de kapat bakayım.” derdi.
Onun için her defasında bilinçsizce kapanırdı o fincan.
Fren sesi duymak istemezdi. O acı fren sesi almıştı en yakın arkadaşı Erhan’ ı .
Kafenin mutfağından mis gibi köfte kokuları yayılmaya başlamıştı. Annesinin bahçede odun ateşinde pişirdiği köfteleri hatırlattı sanki ona.
Kafenin içine girip oturdu. Bir köfte sipariş etti kendine. Oturduğu koltuklar, çok sevdiği eşinin yeni evlendiklerinde beraber beğendikleri salon takımının aynısıydı. Gözünden bir iki damla yaş süzüldü. “Çok özledim seni Emine Hanım.” dedi kalbi. Gelen köftesini yemeğe çalışırken gözleri küçük eller tarafından kapandı. Ellerini, gözlerini kapatan ellerin üzerinde gezdirirken torunları olabileceğini düşündü.
Evet, bilmişti. İkiz kız torunları Emine ve Ece onu ziyarete gelmişti. Ellerinden tuttu, sahil yolunda gözden kayboldular.
Sizin de yolunuz bir gün Foça Gencelli’ ye düşerse bir kahve için derim denize karşı.
Denizle bir dertleşin. Kulağınıza gelen müzik sesi size Sami amcayı mutlaka hatırlatacaktır.
Çerez politikasındaki amaçlarla sınırlı ve mevzuata uygun şekilde çerez kullanmaktayız. Sitemizi kullanarak çerezleri kullanmamızı kabul etmiş olacaksınız. Çerez Politikası
